Jak dziwnie jest wejść na nowo w świat pracy fizycznej, po dwóch latach siedzenia za biurkiem. Byłam wpisana w grafik na kilka ostatnich godzin drugiej zmiany. Oczywiście do ostatniej chwili zastanawiałam się, czy warto ruszyć tyłek z domu - może odwołam, a może powiem, że przyjdę innego dnia.
Zdecydowałam jednak, że co ma być to będzie. Chęć pracy wśród ludzi, z większą aktywnością fizyczną, mieszała się z nabytą w ciągu ostatnich lat aspołecznością. Niełatwa mieszanka. Przybyłam na zmianę odpowiednim marginesem czasu. Zostałam oprowadzona po kawiarni, przekazano mi również koszulę i zapaskę. Wyprasowałam strój roboczy, przebrałam się i poszłam pracować. -No dobra, widzę, że nikogo już nie ma na górnej sali, to pójdziesz tam zamieść podłogę, a później pokażę Ci, gdzie trzymamy rzeczy do mycia toalet, to jeszcze umyjesz kible. Powiem Ci co po kolei trzeba zrobić. I tak oto, na nowo weszłam w świat gastro. Starałam się zamieść podłogę dokładnie i niezbyt długo. -Spokojnie, ja też na początku zamiatałam podłogę przez pół godziny, później wiedziałam co i jak i nie zajmuje mi to dużo czasu.
Pół godziny? Pomyślałam. Na pewno było to tylko słowne wyolbrzymienie. No nic, i poszłam myć te kible. W kiblu czułam się już jak królowa. Od zarania dziejów moim głównym obowiązkiem domowym było mycie toalet, następnie rozwijałam tę umiejętność w moich wcześniejszych gastronomicznych pracach. Zawsze wiedziano, że jak nie ma chętnego do mycia kibla, to można liczyć na mnie. I rzeczywiście, czułam tam jakiś spokój po całym dniu kontaktów międzyludzkich. Czasami uciekałam myć kible, jak widziałam, że ktoś jest zbyt natrętny. O dziwo raz chłopak był tak zdesperowany, aby złapać ze mną kontakt, że koleżanka musiała wejść do toalety i mnie poprosić do kasy, gdzie delikwent czekał. Żałuję, że nie mogłam wyjść ze szczotą w ręce. No nic, delikwent nic nie ugrał. Wracając jednak do kawiarni, po czynności mycia toalet usłyszałam: i co? Udało się? No tak tak, odpowiedziałam, głupkowato się przy tym śmiejąc.
Miałam okazję obsłużyć również kilka stolików. Z uwagi na to, że jestem kulturalną osobą i nabyłam trochę restauracyjnych nawyków, przyjmowanie zamówień wyszło mi świetnie. Gorzej z donoszeniem tych rzeczy. Nie wiem czemu, ale tak się zestresowałam, że mam coś zanieść i inni będą patrzeć mi na ręce, że musiałam mocno panować nad tym, żeby nic mi się nie wypieprzyło. Mam nadzieję, że jest to kwestia do opanowania. W końcu był to pierwszy dzień w nowej pracy, na dodatek w obcym mieście. Jak się nie uda, idę do psychiatry, albo się zwalniam. Będę roznosić ulotki, albo sprzedawać pamiątki. I właśnie w takich momentach chciałoby się schować w tym bezpiecznym biurze, w korporacyjnych procedurach, którymi po pewnym czasie człowiek rzyga. Nigdy nie jest idealnie.
